Lago Attitlan

Zelden zon ongelooflijk mooi meer gezien! En gisteren, woensdag erop gevaren. Met onze eigen Isabel ' zo heette ons bootje. En onze eigen Capitan, die de hele dag mee op pad gaat als een soort gids, Prima! bootje de dag ervoor al geregeld via de zogenaamde tussenpersonen. Ook aanbetaald, geen idee hadden we of de prijs goed was en of het slim was om al geld te geven. Weten wij weel. Maar wederom is ons goede vertrouwen in de mens bevestigd. We vinden de Isabel waar we haar verwachtten en ook de captian meldt zich. Wow, wat heerlijk. Dit schitterende meer, omringd door vulkanen. We overleggen hoeveel en welke dorpjes we willen zien en nemen de tips van Dagboekreizen natuurlijk. Geen spijt van! Eerste dorpje, Santa Catharina, we kijken onze ogen uit naar de vrouwen, allemaal weer in hun eigen kleuren, hun eigen boduursels, patronen. Het is onvoorstelbaar fraai en kleurrijk. Oooo, we kunnen er wel wat van leren in Nederland. We wandelen en kijken onze ogen uit. Ook hier hebben we de foto{s nodig. Alles is even fotogeniek. Onze meiden op het bootje, met de vulkaan op de achtergrond. Gillie in zn knalblauwe shirt, net zo blauw als het bootje. Als je een dorpje nadert, vaak alleen bereikbaar per boot, en het komt langzaam dichterbij. De huisjes, schots en scheef, altijd de kerk die er bovenuit steekt, en danbij aankomst weer de verrassing over de mensen. Het continue aanbod van koopwaar is soms wel lastig. Het aanbod is zo groot, het touristenaantal zo klein. De volhardendheid van de {business{ ladies als je eenmaal hebt laten merken dat je iets best mooi vindt. En ooooo zie er dan nog maar eens onderuit te komen. Eenmaal een prijs gevraagd, is automatisch de volgende stap what is your best price... en dan ben je in onderhandeling. Voor mij, voor ons werkt het beste de kraampjes en de mensen die niet direct naar je roepen maar je gewoon laten kijken. De kleurrijke koopwaar... als je in Nederland een zon stalletje had. Het zou DE trekker zijn. Maar hier zijn er honderd, nee duizend. En... de kids weten het, een echt goede onderhandelaar ben ik niet. Maakt niet uit, zolang je iets vindt waar je echt blij van wordt. In de dorpjes die we vandaag bekijken gaat het vooral om een indruk van het leven van alledag. Waar we de indruk hadden dat het zou baarste van de touristen, hebben we regelmatig het idee dat we de enigen zijn. Op dat enorme meer een bootje, dat zijn wij. In de eerste twee dorpjes amper touristen. Zo nieuwsgierig als wij naar de mensen daar kijken, kijken zij naar ons. We zijn zelf een bezienswaardigheid. In het derde dorpje ' Santiago Attitlan zie je veel meer toeristen. Tis er druk en bedrijvig en op het eerste geizcht lijkt het vooral om de handel te gaan. Maar loop je door, dan kom je de bijzondere zaken tegen. Het dorp is in volle voorbereiding van het feest, er is een kermis opgebouwd, met bijvoorbeeld een reuzenrad waar je van je langzalze leven nooit in zou durven. het is allemaal primitief, materialen die bij ons al lang niet meer zouden mogen, het ziet er wankel uit, maar de mensen zullen een fantastisch feest beleven. Als voorproefje beginnen ze vast met vuurwerk. Af en toe een megaknal waarvan je je elke keer rotschrikt. Op de trappen van de kerk de mooiste mannen, allemaale met hoed, en de prachtigste vrouwen om het beeld, de patroonheilige van het dorp. In deze kerk zijn de heilig beelden ook in klederdracht, een soms wonderlijke vertoning. De gekste beelden zie je ook. Katholicisme en Maya loopt hier dwars door elkaar. De Maya rituelen vinden voor groot deel in de kerk en op de trappen voor de kerk plaats. Maar het altaar en allerlei andere elementen zijn weer die van de katholieke kerk. Vandaag ook geleerd dat de Sjaman van de Maya ook prima naast de katholieke priester kan functioneren en andersom. Fascinerend. Ik wil er nog meer van horen en lezen. Natuurlijk willen we ook Maximon bezoeken. Dit is voor de Maya een hele belangrijke heilige en men komt van heinde en ver om hem te eren. De capitan legt uit dat Maximon in een privado huis woont en dat je er wel mag kijken voor duo quetzales per persoon. Maar je mag er geen fotos maken. Via straatjes en steegjes gaan we ergens een poortje binnen en treffen we een bizar tafereel aan. Daar zit, in het midden van de kamer, een man, een pop. Met een zwarte hoed op, nee met twee hoeden op elkaar en een dikke sigaar in zijn mond, met honderd verschillende sjaals om en ene mand met geld in zijn handen. Aan weerszijden is deze Maximon vergezeld door een echte man. Verderop in de ruimte een schrijn met een Jezusbeeld en heel veel andere houten beelden en poppen. Sommigen liggen te slapen onder een deken. Het geheel wordt verder versierd door heel veel kerstverlichting. Maximon is de heilige van de Maya al honderden jaren. het gebruik is dat Maximon jaarlijks wisselt van woon-verblijfplaats. Er is een competitie in het dorp en het huis dat het meest gecchikt is, kan bieden mag Maximon huisvessten. De pop zit de hele dag, aan hem worden kadoos en geld geschonken hij krijgt rum en sigaren en elke nacht wordt hij naar bed gebracht, krijgt een pyama aan! Tja.... fascinerend. Zeker iets waar ik nog even op ga googelen. Dat wil je toch beter begrijpen.
Deze woensdag zei Isa later, het was een vakantie op zich. Het varen was zalig, de dorpjes waren fantastisch, zoveel gezien, veel contact gemaakt, ook nog met een prachtige dame van 44 Patrona, waar we een mooi kleed gekocht hebben. De meiden zijn aangekleed in traditionele stijl. We hebben genoten van a tot z! En de terugtocht was legendarisch. Inmiddels waait het flink op ht meer. en de boot moet tegen de golfslag in naar Panajachel terug. Oooooooo dat bonkt een partij. Ik krijg de slappe lach. De kids vinden het wisselend leuk! gilbert vindt het niet safe, maar we komen veilig aan en besluiten deze heerlijke dag met een lekkere cocktail, de eerste caprinahas en margaritas in Sunset Cafe, met uitzicht over het meer. Zooooooooo fijn was dat.
Tatum haalt deze avond eindeloos herinneringenop aan haar jeugd in Utrecht. Die weet nog zoveel en hoe meer ze vertelt, hoe meer ze weet! We hebben het fijn en er is more to come....