Van Cancun, Mineapolis, Boxtel, een koude kermis
Door: Gilbert
Blijf op de hoogte en volg Jolande
17 Augustus 2014 | Mexico, Cancún
Jazeker. Geen foutje. Kom je thuis, is het koud en er is een lawaaierige rotkermis in je achtertuin. Gelukkig is het niet zonnig en houdt de herrie vlot op. En dat kunnen we gebruiken.
Als we uit Playa Del Carmen vertrekken is Tatum ziek en heeft last van een ernstige voedselvergiftiging. Dat betekent diaree en kotsend naar het vliegveld. Gelukkig zijn de zakjes die ik heb weggegrisd bij de lokale detailhandel er een voldoende mate en waterdicht. Helaas was ik er nog niet in de gang.
De weg naar het vliegveld verloopt rustig en de chaffeur blijkt een vriend te zijn van Noah, de chaffeur die ons naar San Phelippe had gebracht. Noah had ons een bijzonder leuke familie van 4 mensen uit Nederland genoemd. Heb met de chaffeur gesproken over ons bezoek aan Rio Lagartos en onze heerlijke lunch, samen met Noah.
Jezusmina wat is het druk op het vliegveld. 1 uur wachten tot je online kan inchecken. Zie niet dat we 2 * 4 boardingpassen krijgen maar gelukkig is er een toffe gast die de laatste 4 komt brengen. Dan je spullen afgeven. Luggage drop-off nog eens 2 uur. En dat allemaal terwijl Tatum als een dood vogeltje, voorovergebogen en ietwat in elkaar gezakt op het karretje met de bagage hangt. koppie naar beneden. Kotsen is gelukkig wat minder. Alleen nog een keer als Jo, Isa en ik net zitten te eten.
De vlucht naar Mineapolis duurt bijna 4 uur. Een super uitgebreide security check met vingerafdrukken en fotoos en een full-body-scan mogen we de USA in. 1 1/2 uur maar want dan vliegen we door.
Instappen in G9. Nee het is druk, blijf zitten. Kan trouwens ook in G10. Nietes, welles, nietes. OK G9 dan. Die wordt vervolgens gesloten en we moeten via G10. Zei het toch.
De vlucht gaat goed alleen de gezondheid van Jo gaat achteruit. Ook besmet en als we gaan landen kotst Isa een zakje vol.
Als we landen is het koud maar wat heerlijk dat Marcel ons komt halen en dat Philip, Sharon en de kinderen ons staan op te wachten. Dat is fijn thuiskomen. Zoveel warmte in het verrassend koude Nederland. Ik was vergeten hoe het hier kon zijn.
Via een bakkie in Den Bosch naar Boxtel. Iedereen is stuk en moe. Valt in slaap maar niet nadat Vosse stevig geknuffeld is. De buren begroet zijn en Wilga, die zo lief voor ons poesje heeft gezorgd, langs zijn geweest. En ondertussen is het koud in Boxtel. Hoor je de herrie van de kermis in Boxtel. Is het vijverwater verrassend helder. Zijn de plantjes maar matig gegroeid en is het fijn om weer in je eigen huis te zijn.
Fffff landen. Maandag de was. Dinsdag de eerste verplichtingen.
Ben benieuwd hoelang we het vakantiegevoel vast houden. Een geweldige reis en droomvakantie.
Was het echt?
Als we uit Playa Del Carmen vertrekken is Tatum ziek en heeft last van een ernstige voedselvergiftiging. Dat betekent diaree en kotsend naar het vliegveld. Gelukkig zijn de zakjes die ik heb weggegrisd bij de lokale detailhandel er een voldoende mate en waterdicht. Helaas was ik er nog niet in de gang.
De weg naar het vliegveld verloopt rustig en de chaffeur blijkt een vriend te zijn van Noah, de chaffeur die ons naar San Phelippe had gebracht. Noah had ons een bijzonder leuke familie van 4 mensen uit Nederland genoemd. Heb met de chaffeur gesproken over ons bezoek aan Rio Lagartos en onze heerlijke lunch, samen met Noah.
Jezusmina wat is het druk op het vliegveld. 1 uur wachten tot je online kan inchecken. Zie niet dat we 2 * 4 boardingpassen krijgen maar gelukkig is er een toffe gast die de laatste 4 komt brengen. Dan je spullen afgeven. Luggage drop-off nog eens 2 uur. En dat allemaal terwijl Tatum als een dood vogeltje, voorovergebogen en ietwat in elkaar gezakt op het karretje met de bagage hangt. koppie naar beneden. Kotsen is gelukkig wat minder. Alleen nog een keer als Jo, Isa en ik net zitten te eten.
De vlucht naar Mineapolis duurt bijna 4 uur. Een super uitgebreide security check met vingerafdrukken en fotoos en een full-body-scan mogen we de USA in. 1 1/2 uur maar want dan vliegen we door.
Instappen in G9. Nee het is druk, blijf zitten. Kan trouwens ook in G10. Nietes, welles, nietes. OK G9 dan. Die wordt vervolgens gesloten en we moeten via G10. Zei het toch.
De vlucht gaat goed alleen de gezondheid van Jo gaat achteruit. Ook besmet en als we gaan landen kotst Isa een zakje vol.
Als we landen is het koud maar wat heerlijk dat Marcel ons komt halen en dat Philip, Sharon en de kinderen ons staan op te wachten. Dat is fijn thuiskomen. Zoveel warmte in het verrassend koude Nederland. Ik was vergeten hoe het hier kon zijn.
Via een bakkie in Den Bosch naar Boxtel. Iedereen is stuk en moe. Valt in slaap maar niet nadat Vosse stevig geknuffeld is. De buren begroet zijn en Wilga, die zo lief voor ons poesje heeft gezorgd, langs zijn geweest. En ondertussen is het koud in Boxtel. Hoor je de herrie van de kermis in Boxtel. Is het vijverwater verrassend helder. Zijn de plantjes maar matig gegroeid en is het fijn om weer in je eigen huis te zijn.
Fffff landen. Maandag de was. Dinsdag de eerste verplichtingen.
Ben benieuwd hoelang we het vakantiegevoel vast houden. Een geweldige reis en droomvakantie.
Was het echt?
-
19 Augustus 2014 - 17:18
JO:
Ja liefie, het was allemaal echt! En wat hebben we genoten. Vooral met en van elkaar. Zo verbonden en zo met zn vieren. Laten we het gevoel nog heel lang vasthouden en ons huis behangen met beelden en herinneringen! I luv you!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
